TS8 ฮั่น x แกงส้ม :: เหวี่ยง ::

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิก ฮั่นxแกง เรื่องที่หกค่ะ มาช้าไปนิด มัวแต่ดีใจที่ในที่สุดพี่ฮั่นน้องแกงก็ผ่านเข้ารอบสามคนสุดท้ายจนได้ นึกว่าจะไม่มีอะไรให้เขียนแล้วซะอีก ปรากฏว่าไม่เสียแรงที่โหวตค่ะ ฟินกันกระจาย^^

ขอบคุณที่ติดตามผลงานของไรท์เตอร์นะคะ ใจจริงก็อยากจะเขียนเรื่องยาวอยู่เหมือนกัน ขอเวลาหา plot ก่อนน้า ระหว่างนี้ก็ช่วยกันโหวตพี่น้องสองแปดให้เข้าสู่สองคนสุดท้าย เพื่อจะได้มีอะไรดีๆให้ดูกันนานๆนะคะ

*49302 โทรออก และ *49308 โทรออก ... ขอบคุณทุกคนนะคะ

เนื้อเรื่อง

เหวี่ยง

ฮั่นx แกงส้ม

Rating : PG

Author : monday morning

 

……………………………………………………………….

 

“เฮ้ย พี่แกง ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยดิ๊”

ผมหยุดมองพี่ชายที่เดินตามหลังมาติดๆ ด้วยความข้องใจ .... อะไรนะ?

“ฮะ?”

“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย ... หน้าบึ้งตลอดอ่ะ”

“บึ้งเหรอ? “

“ไม่พอใจอะไรรึเปล่า? ทำไมชอบทำหน้า...”

“ยังไง?”

“... เหวี่ยงอ่ะ”

พี่ฮั่นหัวเราะฟิดๆในจมูกแบบที่แกชอบทำ ก่อนจะยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวๆพร้อมเขี้ยว ผมไม่แน่ใจว่านี่พูดจริง รึแค่แซวกันเล่น

ยิ้มไปเหอะ ผมไม่ยิ้มตามพี่หรอก...

“บ้า...เหวี่ยงอะไร? ไม่ได้เหวี๊ยง” ผมรีบตอบ ...พยายามเร่งฝีเท้าเดินหนี ก้มหน้างุดๆ

รถตู้อยู่ตั้งโน่น .. ..ทำไมมันไกลจังวะ?

“แน่ใจ?” 

พี่ชายยังตามซักไม่เลิก...ยิ่งเดินหนี ก็ยิ่งตามติด...อะไรวะเนี่ย?

“ก็หน้าผมมันเป็นยังงิเอง”

ผมถอนหายใจยาวๆ ดังๆ ... อะไรของพี่ฮั่นนะวันนี้

มาทักทำไม? ทุกทีไม่เห็นจะเคยสนใจ

.

.

.

.

 

“มานี่เลยไอ้โดม ..มาเคลียร์กันก่อน”

“เอ๊า ...ผมพูดไรผิดอ่ะ ..พี่ก็ยอมรับมาเฮอะ”

เสียงสนทนาของพี่ฮั่นที่เดินตามหลังพี่โดมลงบันไดมาติดๆ ทำให้ผมที่กำลังนั่งซ้อมร้องอยู่ในห้องนั่งเล่นต้องเอียงคอไปมอง

“มัน...ไม่ใช่ยังงั้น...”

“ครับๆ ...ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ....ไม่ใช่ ยัง ง้านนน”

“โดม มึงกวนกูแระ บังอาจนะเดี๋ยวนี้”

พูดจบพี่ฮั่นก็อาศัยจังหวะเผลอ กระโดดแท็กพี่โดมจนล้มกลิ้งลงบนโซฟาทั้งคู่ ผมซึ่งนั่งอยู่บนโซฟาอีกตัว ค่อยๆลดกระดาษเนื้อเพลงในมือลงนิดนึง...แอบมองลอดแว่นออกมา ...

หัวเราะอะไรกันนักหนาวะ... รำคาญ

ชิ... ทีกับพี่โดมนะ แหย่กันจัง ... ทีคุยกะเราทำเป็นเก๊ก

ว่าแต่ ...แล้วเค้าคุยเรื่องอะไรกัน?

เหอะ...อยากรู้ แต่...ไม่ถามให้เสียฟอร์มหรอก

“แกงส้ม”

ผมสะดุ้ง ... มาเรียกทำไมตอนนี้... คนยิ่งหงุดหงิดอยู่

“ครับ?”

“ทำไร?”

อ่ะ ...ถามไม่คิด ... ก็เห็นอยู่ว่าซ้อมเพลง หูฟัง MP3 ยังคาอยู่ในรูหูอยู่เลย (หงุดหงิด)

“พี่ไม่เห็นเรอะ?”

พี่ฮั่นลุกจากโซฟาตรงข้ามตรงมาที่ผม... ทิ้งตัวลงข้างๆจนผมกระเด้งขึ้นเล็กน้อย เหยียดแขนทั้งสองข้างออกวางบนพนักโซฟา ...อ้อมแขนขวามาข้างหลังผม ...ผมตกใจ...หันไปมองหน้าทำตาโต

“อะไร?”

“แล้วหงุดหงิดอะไร?”

“อึฮึ่ม...”

เสียงพี่โดมกระแอมเล็กน้อยแทรกเข้ามา ก่อนจะเดินเลี่ยงไปหาพี่แคนในห้องครัว...ผมเริ่มงง ... อะไรของสองคนนี้วะ ...

ทำไมวันนี้มันแปลกๆ?

แล้วพี่ฮั่นรู้ได้ไงว่าผมกำลังหงุดหงิด?

“ไม่ได้หงุดหงิด”  ผมตอบเสียงเรียบ

“อย่ามา....” พี่ฮั่นยิ้มแบบไม่สะท้านในน้ำเสียงเฉยชาของผม

 “อีกละ...หน้าแม่ม....เหวี่ยง...”

“ไม่ได้เหวี่ยง!”

ผมชักฉุน ...ก็บอกไปแล้วว่าหน้ามันเป็นยังงี้เอง

“นั่นไง ... นี่หละ...เหวี่ยงของแท้”

แล้วพี่แกก็ลุกขึ้น เดินยิ้มๆจากไปดื้อๆ ทิ้งผมนั่ง งงๆ อยู่ตรงนั้น...

อะไรกันวะ?

มึนทีเดียว....

.

.

.

.

ผมยืนมองกระจกบานใหญ่ตรงหน้า สองแขนกางออกเอามือท้าวลงบนเคาท์เตอร์... เพ่งพินิจพิจารณาหนังหน้าตัวเองทีละพาร์ท

นี่ตกลง..แกงส้ม...หน้ามึงเหวี่ยงจริง?

อืมม....ก็....ไม่นะ?... ตามันเป็นแบบนี้ ...จมูกก็แบบนี้...ปากก็แบบนี้มาตั้งแต่เกิด ... หนวด...ก็โกนแล้วนะ... เกี่ยวมั๊ยอ่ะ?

ผมหาสาเหตุของ adjective “เหวี่ยง” ตามที่พี่ฮั่นบอก...บนหน้าตัวเองไม่เจอ ...คงเพราะเห็นมาทั้งชีวิตละมั๊ง?...เลยไม่รู้สึก....แตกต่าง

พี่ฮั่นนะพี่ฮั่น ... ถ้าจะทำให้นอยด์ได้ขนาดนี้

แล้ว....ประเด็นคือ....พี่จะมาสนใจอะไร? ผมจะเหวี่ยงไม่เหวี่ยง พี่ก็ไม่เห็นต้องสนใจ

ผมแค่ชอบอยู่นิ่งๆ...แบบที่ผมเป็น...จะมาไร้สาระ ตลกโปกฮาทั้งวี่วันได้ไง ...

บอกแล้วว่า ผมต้องทำ character ให้ชัดเจน ...ผมเป็นผู้ใหญ่...เป็นผู้ใหญ่มากพอ...

พี่ฮั่นก็เล่นกับพี่โดม พี่แคนไปเถอะ ... เชิญสนุกกันตามสบาย....ผมไม่รู้สึกอะไรหรอก

ผมไม่ผิด concept ตัวเองหรอก

“เฮ้อออ”

ถอนหายใจยาวออกมาแบบไม่รู้ตัว... มันหวิวๆในท้อง .....รู้สึกไม่ดีเลย ... คล้ายๆ

......อกหัก?

จะบ้าเรอะ!

.

.

.

.

.

“แกง.... พี่แกง...”

“อือ...”

ผมสะดุ้ง ... ได้ยินเสียงพี่ฮั่นเรียกแว่วๆจากที่ๆไกลแสนไกล ...

ไม่แน่ใจว่าฝันไป รึ ได้ยินจริงๆ ...ผมพยายามลืมตา...รู้สึกหนักอึ้งไปหมดทั้งตัว ...โดยเฉพาะที่หัว....

ปวดหัว...

“พี่แกงหลับเหรอ? อาบน้ำได้ละมั๊ง? ห้าทุ่มกว่าละ”

“อือ.. พี่...อาบก่อนเลย”

“เป็นไรรึเปล่า?”

อย่าทำเสียงเหมือนกับว่าเป็นห่วง...พี่ไม่ได้ห่วงผมขนาดนั้นหรอก ...

ผมมันไม่ได้พิเศษไปกว่าใครหรอก....

“ไม่ได้เป็นไร”...ผมพลิกตัว นอนหงาย...ยังคงลืมตาไม่ขึ้น... ปวดหัวหนึบๆ

“พี่อาบแล้ว...พี่โดมพี่แคนก็อาบหมดแล้ว”

“อือ... จะนอนกันแล้วเหรอ?”

“ยังร้อก ...มันยังเลือกเพลงกันไม่เสร็จเลย อยู่ข้างล่างนู่น”

“แล้วพี่เลือกเสร็จยัง?”

“อ๋อ ...ยัง”

“อ้าว”

“พี่ขึ้นมาดู...ก็นึกว่าเป็นไร ...แกงส้มหายไป”

ผมหรี่ตามองพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างเตียง แม้จะยังมองไม่ชัด ...แต่สายตาแบบนั้น...

ผมบอกไม่ถูก ว่ามันเป็นการมองในลักษณะไหน ... มันเหมือนผม... เป็นเด็กน้อย ที่พี่ต้องมาคอยเป็นห่วง

ผมเริ่มรู้สึกไม่ดี...พี่ฮั่นทำยังงี้ทำไม? โตๆกันแล้ว ...ไม่ต้องมาสนใจผมก็ได้.......ไม่ไหวแล้วนะ

ผมพยายามลุกขึ้น ...เพื่อยืนยันว่าตัวเอง “ไม่ได้เป็นอะไร”

“หน้าไม่ดีเลยแกงส้ม”

“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง”

ผมตอบออกไปด้วยความรำคาญ ...พยายามลุกขึ้นยืนจนได้ ... แต่...เฮ้ย...ทำไม...โลกมันหมุนกลับหัวกลับหางไปหมด? ผมเซไปข้างๆ แบบควบคุมตัวเองไม่ได้ พี่ฮั่นถอยหลังไปนิดนึง คว้าต้นแขนผมไว้ได้ทัน

“นี่ไง... ไม่เป็นไรของมึงน่ะ....ป่วยรึเปล่า?”

ผมเงยหน้าขึ้นมองมองตา... พยายามทำเสียงซีเรียส

“ไม่ได้ป่วย”

“ทำไมต้องพูดว่า -ไม่- ตลอดเลยนะ”

พี่ฮั่นสวนกลับมาแบบ...สุดจะทน....จนผมอึ้ง.....

 “.........”

“หน้ายังงี้นี่...ป่วยชัดๆ”

“ก็ผมไม่ได้...”

“เลิกเหวี่ยงซักแป๊บเหอะ... ทำไม? พี่จะห่วงนายบ้างไม่ได้รึไง?”

ไม่พูดเปล่า ...พี่ฮั่นใช้มือสองข้างจับหน้าผมเงยขึ้นสี่สิบห้าองศา ผมตกใจ แต่ก็ไม่ทันจะได้โต้ตอบอะไร เพราะพี่ฮั่นรีบปล่อยมือ ...ใจผมเต้นยิ่งกว่าจังหวะบีทบ็อกซ์ที่เคยเล่น...

“ผม...ผมไม่ใช่เด็ก”

“นี่แหละเด็กล้านเปอร์เซนต์.......ไม่ใช่เรื่องเลย ...ไปหายากินแล้วอาบน้ำไป”

...พี่ชายหันหลังเดินออกจากช่องกลางระหว่างเตียงไปที่ประตู คงเบื่อหน่ายกับคนอย่างผมจะเต็มกลืน

ผมยืนนิ่งอยู่ที่เดิม... รู้สึก...ทั้งปวดหัว ทั้งสับสน... ไอ้ที่พยายามจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ พยายามดูแลตัวเองให้ได้ เพื่อไม่ให้เป็นภาระใคร...

มันผิดใช่มั๊ย?

มันผิดมั๊ย? ถ้าผมไม่อยากเป็นเด็ก แบบที่พี่อยากให้ผมยอมรับ....

มันผิดมากมั๊ย? ถ้าผมอยากเล่นกับพี่ แต่ผมก็ไม่กล้า เพราะมันไม่ตรงกับที่ตั้งใจไว้

ผมรู้สึกแย่....ที่สุด...

พี่ฮั่นอย่าเพิ่งไป....

ปวดหัว...น้ำตาจะไหล

โดยไม่ทราบสาเหตุ...อาจจะเป็นเพราะโทรจิต?....อยู่ๆพี่ชายที่เดินพ้นประตูไปแล้วก็หันหลังกลับมา...เดินเข้ามาหาผมช้าๆ

เหมือนพี่ฮั่นจะรู้ ...

พี่รู้เสมอว่าผมรู้สึกอะไร...แบบไหน...ยังไง ...ไม่ว่าจะรู้สึกดี หรือแย่

พี่จะคิดบ้างมั๊ย ว่าบางอย่างผมก็ไม่อยากให้พี่รู้นะ ...แต่ผมก็ไม่เคยซ่อนมันไว้ได้เลย...

ตอนนี้หน้าผมเหวี่ยงอยู่รึเปล่า? ผมพยายามจะไม่ให้มันเหวี่ยงแล้วนะพี่... แต่ผม...

“ไอ้ดื้อ”

พี่ฮั่นพูดเบาๆ

“......”

“ดื้อ กับ เป็นผู้ใหญ่ มันต่างกันลิบ”

“......”

“ทำไมไม่รู้จักอ้อนพี่บ้าง”

“หา?”

“อ้อนไง...”

“ยังไงอ่ะ ...ทำไม่เป็น”

“ก็แบบ ...พี่ฮั่น...พี่แกงปวดหัว...”

ไม่พูดเปล่า แต่เอามือสองข้างกุมหัวตัวเองไปด้วย ทำเหมือนจะเป็นจะตาย...แถมเสียงก็กวนติ่งน่าดูชม ...ใครจะทนได้ล่ะ ผมหัวเราะ

“... พี่อ้ะ...ผมทำแบบพี่ไม่เป็น”

“เออ แบบนี้ก็ยังดี...พี่อ้า...” ... พี่ฮั่นล้อ คำว่า – พี่อ้า – ที่ผมลืมตัวพูดในบางครั้ง มองหน้าผมแล้วยิ้มเล็กๆที่มุมปาก...

ผม...เฮ้ย...เขินอ่ะ.... บ้าชะมัด...

ไม่รู้จะทำหน้ายังไง ก็เลยทำหน้า...เหวี่ยง (อีกแล้ว)

“อย่าเหวี่ยงสิ ...ยิ้มหน่อย...”

พี่ฮั่นยิ้มให้ผม.... มันเป็นยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นพี่ยิ้มแบบนี้ให้ใคร ...

ถ้านี่จะเป็นยิ้มของผมคนเดียว ...

ผม...ดีใจนะ...ผมอยากให้พี่รู้ ...ผมลองยิ้มตอบไป.... สิ่งที่ได้กลับคืนมา ก็คือรอยยิ้มที่กว้างกว่าเดิม

จริงๆมันก็ง่ายๆแค่นี้....ผมก็แค่....ขยับไปข้างหน้าอีกนิด ... แล้วกอดพี่ฮั่นเอาไว้แน่นๆ

... พี่ฮั่นวาดแขนออกทั้งสองข้าง...โอบไว้บนไหล่ของผม...เป็นการกอดกลับมาที่หนักแน่นพอๆกัน แบบไม่มีใครยอมใคร

แต่ละวันที่ผ่านไป...มีเรื่องราวมากมายที่เข้ามา... พร้อมๆกับที่เราได้เรียนรู้กันและกันวันละนิดวันละหน่อย....

และสำหรับวันนี้...เราเรียนรู้ที่จะสื่อสารกัน...โดยไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ...

.

.

.

.

อีกไม่กี่อึดใจแล้ว... ที่จะมีใครคนใดคนนึงในสี่คนเรา...ที่ต้องออกจากบ้านไป

ผมเดินตามหลังทีมงานเข้าไปข้างหลังเวที ... แต่วันนี้ผมเดินนำหน้าพี่ฮั่น พี่โดม พี่แคน

คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย... จนถึงจังหวะนึงที่ผมรู้สึกกลัว... รู้สึกแย่มากๆ ... ผมหยุดกึกตรงนั้น และหมุนตัวกลับหลังหันเพื่อสวมกอดพี่ชายของผมอีกครั้ง

ผมจะไม่รอให้พี่ต้องถามผมหรอก ว่าผมเป็นอะไร....

“อ้อนซะไม่มี...”

พี่ฮั่นกอดตอบ แต่ก็ไม่วายจะแหย่

“เผื่อจะไม่มีโอกาสได้อ้อนแล้วไง”

“โชคดีนะพี่แกง”

“พี่ฮั่นด้วยนะ”

เรายิ้มให้กัน ...ก่อนที่ผมจะเดินไปกอดพี่โดม ส่วนพี่แคนตามเข้ามากอดพี่ฮั่นอีกคน...

รู้สึกดีขึ้นจริงๆ....มันก็ง่ายๆแค่นี้เอง... มัวทำอะไรอยู่ตั้งนานนะ ถึงเพิ่งจะรู้?

ผมพร้อมแล้ว.... สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้...

ในทุกๆวัน....

 

 

END

Note :  สำหรับซีนสุดท้าย ดูคลิปรายการตามติดชีวิตดาวคลิปนี้ (นาทีที่ 19.18) เพิ่มดีกรีความฟินนะคะ ^^ ขอบคุณเจ้าของคลิปค่ะ

http://www.youtube.com/watch?v=n2LdqQsvaKw